قصه ها» روایت گزارشی بنی‌اعتماد از خیابان‌های شهر

فیلم های روی پرده پردیس اطلس

فیلم های روی پرده هویزه

فیلم های روی پرده سیمرغ

فیلم های روی پرده پیروزی

فیلم های روی پرده آفریقا

فیلم های روی پرده قدس

۱۳۹۲/۱۱/۱۳
تعداد نظر :(#)

قصه ها» روایت گزارشی بنی‌اعتماد از خیابان‌های شهر

مصور کردن داستان هایش را دارد تا ساختن یک اثر سینمایی. «قصه‌ها» متمرکز بر نقد هایی است که شاید در دهه های پیشین مشهود تر بود و بیشتر گزارشی از خیابان های تهران در شب و روز است.گزارشی از ناهنجاری ها و تلخی ها،گزارشی از انتخاب هایی که در مسیر آدم ها قرار گرفته است و شاید گزارشی از تقدیر.
«قصه ها» فیلمی از رخشان بنی اعتماد ششمین فیلم داستان یا پاورقی است که هر کدام موضوع متفاوتی در راستای نقدهای اجتماعی دارند و ترکیبی از همه بزرگان سینمای ایران در آن بازی می کنند. گلاب آدینه، صابر ابر، فرهاد اصلانی، بابک حمیدیان، نگار جواهریان، ریما رامین‌فر، حبیب رضایی، عاطفه رضوی، مهراوه شریفی‌نیا، محمدرضا فروتن، شاهرخ فروتنیان، باران کوثری، پیمان معادی، فاطمه معتمدآریا، حسن معجونی، مهدی هاشمی و... رخشان بنی اعتماد که با فیلم‌هایی چون نرگس، روسری آبی، زیر پوست شهر، گیلانه، خون بازی، خالق بخشی از مهم‌ترین آثار تاریخ سینمای ایران است، در فیلم قصه‌ها نیز همانند دیگر آثارش راوی است برای وقایع تلخ روزگار بوده است.

روایت 6 قصه متقاطع در «قصه ها» که هر کدام از کارکتر ها قصه را به هم پاس می دهند و در نهایت حول کارکتر شروع کننده قصه فیلم پایان می یابد. در فیلم «قصه‌ها» حبیب رضایی در نقش یک مستند ساز است که روایتگر مشکلات کارگران است. کارگرانی که مشکلات زندگی آن‌ها را به ستوه آورده است. در جایی از فیلم، ماموران حراست دوربین او را می‌گیرند. در پایان فیلم حبیب رضایی یا‌‌ همان مستندساز فیلم در صحبت‌هایی می‌گوید که علی‌رغم همه مشکلاتی که در سر راه او به وجود آمده اما به این وضع عادت کرده و به هیچ عنوان ناامید نیست.

شخصیت های فیلم نمایشی مستند گونه را ارائه می دهند و «قصه‌ها» برگشت دوباره به شخصیت‌های فیلم‌هایی است که یاد آور معضلات اجتماعی است. گرچه فیلم «قصه‌ها» روایت های کاملاً مستقل دارد، اما به طور کلی، مروری بر معضلات اجتماعی است که شرایط اجتماعی کمی با تاخیر نقد می کند، به زحمت در ادارات دولتی در دهه نود می توانیم اینچنین برخورد هایی را ببینیم. البته بنی اعتماد کارکتر ها را معلق نگه نمی دارد و برای هرکدام سرنوشتی را تعیین می کند که شاید انتخاب های ما نباشد اما برای آنها احترام قائل می شویم. در اندازه نماهای «قصه‌ها» به ندرت نماهای باز می بینیم و درمعرض رفت و برگشت های مکرر بین نماهای بسته فیلم قرار می گیریم. به نظر رخشان بنی اعتماد بیشتر در حال مصور کردن داستان هایش را دارد تا ساختن یک اثر سینمایی.

«قصه‌ها» متمرکز بر نقدهایی است که شاید در دهه های پیشین مشهود تر بود و بیشتر گزارشی از خیابان های تهران در شب و روز است.گزارشی از ناهنجاری ها و تلخی ها،گزارشی از انتخاب هایی که در مسیر آدم ها قرار گرفته است و شاید گزارشی از تقدیر.

جنبه مستند گونه فیلم، بازی های مستندگون کارکترها را رقم می زند و در سکانس های معمولا طولانی فیلم، بازیگران مانند مجریان و گزارش گران تلوزیونی دیالوگ های خود را ادا می کنند و شاید برای همین بود که بنی اعتماد برای فیلمش پروانه ویدئویی گرفته بود. در «قصه‌ها» پلان های سینمایی و میزانس های سینمایی نمی بینیم و کارگردان باتمرکز بر موضوع فیلم و نشان دادن نگاهش نسبت به جامعه ای که در آن زندگی می کند فرم را نادیده می انگارد. موقعیت کارکتر ها در فیلم « قصه ها » بسته است اما تنش زا نیست مخاطب دائما در معرض ادعا ها و یا گزارش های کارگردان قرار می گیرد و چون ما سالهاست با چنین گزارش هایی موجه هستیم شاید نتوانیم آنها را بپذیریم.

بنی اعتماد در میان افراد جامعه به جستجو می پردازد و با تمرکز بر شخصیتی خاص موقعیت یک قشر از جامعه را بیان می کند و حساسیت بیننده را بر می انگیزد. او نه شخصیت را منفی نشان می دهد و نه از آن جانبداری می کند و در «قصه ها» به افراد فرو دست و میانی جامعه می پردازد. به نظر وقتی که قرار است فیلمی نقادانه از اجتماع را ببینیم منتظر تصاویری از شهر هستیم، در فیلم بنی اعتماد تصویر شهر خیلی کم رنگ و محو است و بنی اعتماد تصاویری بسته از انتخاب های خودش را به ما نشان می دهد ولی در نهایت ،نشان دادن زندگی توأم با رنج و سختی، به پایبندی به ارزش‌های اخلاقی و انسانی ختم می شود.

منبع:سینما پرس
Share this article on the social networks
Your Name:

Your Message:

Return